"Het is al twaalf dagen verschrikkelijk zeikweer en al twaalf dagen is de vangst veel te mager. Tom heeft zijn handschoenen uitgetrokken en wrijft zijn handen tegen elkaar, zijn vingers zijn koud en stijf als haringen in een koelton. Voorin de curragh zit Green zo stil dat Tom het gevoel krijgt dat die ouwe in slaap gesukkeld is. Op het bankje achter Tom zit Liam, hij hangt over de riemen als een slappe makreel en leunt op het voorste puntje van zijn laarzen. Hij wiebelt als een gek met zijn benen, misschien om zichzelf warm te houden. Gister vingen ze zeventien haringen en de dag ervoor negentien. Veel te weinig. En vandaag hebben ze nog helemaal niks.

Green draait zijn hoofd; hij slaapt dus niet. Onder het randje van zijn vissershoed door kan Tom zijn ogen zien bewegen. Ze schieten heen en weer over het wateroppervlak en zien dingen die geen enkele andere visser kan zien: kleine veranderingen in de golven, vreemde bewegingen onder water. Al vijftien jaar werken ze samen, maar nooit heeft Tom de mysteries van de zee kunnen ontrafelen zoals Green dat kan. Het is ongelooflijk wat die man met het blote oog kan zien. Dat is wat hem zo goed maakte, ooit. Dat is waarom Tom jaren geleden voor hem is gaan werken, toen iedereen in de wijde omtrek van Galway de naam William Green kende, toen hij bekend stond om zijn geweldige instincten en zijn fijnzinnige gevoel voor de haringen.

Tegenwoordig is dat wel anders. Het gaat achteruit met Green. Het komt door de regen, beweert hij. Met dit weer duiken de vissen dieper onder water en laten ze zich aan de oppervlakte nauwelijks nog zien. Soms zegt hij dat het aan zijn ogen ligt, dat zijn zicht slechter wordt, soms zegt hij dat het een matig seizoen is dit jaar. Maar is er meer aan de hand, dat weet Tom best. En Green zelf weet het natuurlijk ook."